آیا دستاورد عیسی(ع) صرفاً نجات بشر از گناه اولیه بود؟

 مسیحیان در باورهای خود معتقدند که دستاورد عیسی نجات بشر از گناه اولیه بود در حالی که اعتقاد به چنین مطلبی، انحراف آشکاری است که مسیحیان بدان گرفتار هستند زیرا اولین پرسشی که در مواجهه با این نظریه به ذهن می رسد این است که انسانهای قبل از حضرت عیسی ـ علیه‎ السلام ـ چه می شوند؟ آیا خداوند برای آنها کاری نکرده است؟ و...

در ادامه برای آنکه نظم و چهارچوب بیان پاسخ رعایت شود ابتدا به بیان چیسی این نظریه می پردازیم و بعد به شرح ماجرای گناه اولیه ودر آخر به بیان اشکالات وارد بر آن و نتیجه گیری.

نصارا معتقدند که مسیح با خون پربهای خود جرائم ایشان را عوض داده و به همین جهت لقب «فادی» به آن جناب داده اند.

آنها می گویند بعد از آنکه آدم ـ علیه‎ السلام ـ نافرمانی خدا کرد و از شجره ممنوعه در بهشت خورد، خطاکار شد و این خطاکاری او به ارث در همه فرزندانش بماند، درنتیجه ذریه او مادام که توالد و تناسل کنند، خطاکار می زایند و جزای خطا هم عقاب در آخرت و هلاک ابدی است که خلاصی و فرار از آن ممکن نیست.

بنابراین در اثر گناه آدم، معصومیت از بین رفت و صورت خدا که در انسان بود بد شکل و ضعیف شد و انسان برده گناه گشت و بی نظمی و مرگ وارد جهان شد.

تا اینکه خداوند به برکت مسیح این گناه را از دامن بشریت پاک کرد بدین نحو که مسیح که فرزند خدا و خود خدا بود، در رحم یکی از ذریه های آدم یعنی مریم بتول حلول کرد و از او متولد شد.

عیسی دار و زجر و اذیتی را که داشت تحمل کرد و خود را فدا ساخت تا بندگانش از عقاب آخرت نجات یابند و دچار هلاکت سرمدی نگردند.

در نتیجه، عیسی کفاره خطاهای مؤمنین و گروندگان به خودش شد، نه تنها گروندگان خودش بلکه کفاره گناهان همه عالم شد.

و به عبارت دیگر مسیح شبانی است که جان خود را فدای گوسپندانش می کند. فلذا نصارا مسأله صلیب و فداء را اساس دعوت خود قرار داده اند و هیچ بهانه و آغازگری جز آن ندارند و هیچ کلامی را جز با آن خاتمه نمی دهند.

اما بر این نظریه اشکالاتی وارد است که درزیر به برخی از آنها اشاره می شود:

1. این مسأله که نصارا آنرا اساس دعوت خود قرار داده اند با اولین وصایای مسیح به طوری که انجیلها بدان تصریح دارند در تعارض و تناقض است زیرا مسیح در وصایای اولیه اش مردم را به توحید و محبت ورزیدن به خدای سبحان (و عمل به شریعت موسی) دعوت می کند.

2. اینکه نصارا می گویند: حضرت آدم با خوردن از آن درخت خدا را معصیت کرده مردود است زیرا «اولاً آن نهی خداوند متعال، نهی ارشادی بود نه مولوی که تخلف از آن معصیت شمرده شود. ثانیاً حضرت آدم ـ علیه‎ السلام ـ پیغمبر خداوند عزوجل بود و ساحت پیامبران از هرگونه ارتکاب گناه و فسقی مبرا است.»

3. اینکه نصارا می گویند: به خاطر گناهی که آدم کرد، گنهکاری لازمه ای او و ذریه او شد باطل است. زیرا «اولاً امر به تکلیف و مولویت پا نمی گیرد مگر آنکه عقوبت متخلف و پاداش دادن به مطیع در کار باشد.

ثانیاً بر فرض هم که چنین چیزی می بود دیگر در بشر هیچ موردی برای اصل عفو و مغفرت وجود نمی داشت چون مغفرت و عفو برای محو خطا و باطل نمودن اثر گناه است و با این فرض که خطا لازم لاینفک بشر باشد، دیگر موضوعی برای عفو و مغفرت باقی نمی ماند.»

ثالثاً این گفتار مستلزم آن است که خطا و گناه هر انسانی گناه دیگران هم شمرده شود و آثار سوء هر گناهی گریبان افراد دیگر را که آن گناه را نکرده اند بگیرد و این از نظر عقل مردود و باطل است.

نتیجه آنکه نظریه فداء را تنها دستاورد مسیح دانستن، عقیده ای باطل و منحرف است و مسیحیان در این نوع عقاید دینی از رؤسای خود تقلید کرده و هنوز هم می کنند و بطورتعبد و کورکورانه تسلیم دستورات ایشانند و رؤسا هم این عقاید را از بت پرستان قدیم گرفته اند زیرا در قدیم مذهب بت پرستی در روم و یونان و مصر و سوریه وجود داشته و این نقاط به مراکز یهودی نشین و مسیحی نشین فلسطین نزدیک بودند فلذا انتقال عقاید و احکام دینی بت پرستان به میان اهل کتاب آسان بود.

منابع برای مطالعه بیشتر:

1. ترجمه المیزان، محمدحسین طباطبائی، ج 3، ذیل آیات 79 و 80 آل عمران.

2. گناه نخستین، اسماعیل زراع پور.

3. دایره المعارف کتاب مقدس.

حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ فرموده اند:

خداوند ایمان را موجب پاکی شما از شرک و نماز را موجب تنزیه و پاکی شما از تکبر قرار داد.